“Ik ging door de grootste crisis van mijn leven, een scheiding die een scheiding leek van mijzelf. Normaal maakte ik van mijn crisis een succesvolle voorstelling, maar niets is meer normaal. Dus kijk ik liever naar mijn impuls om een verhaal te maken van de werkelijkheid, op het moment dat ik haar niet verdraag. Om haar de baas te kunnen. Maar ik wil haar niet de baas, ik wil vrienden met haar zijn.
Dus ga ik opzoek naar de taal voorbij het verhaal, en stel ik deze keer de worsteling van mijn publiek centraal. In een tijd waarin je op een afspraak met een therapeut maanden moet wachten, gebruik ik de theaterzaal graag als plek om onze pijn te helen, in plaats van toneel te spelen.”
