Staat van het theater

Not bad, for a girl

Als je ooit de Staat van het Theater gaat doen, dan moet je je voorgangers wat vragen stellen.
Lot Vekemans schreef “je bent gevraagd en je hebt ja gezegd dus je moet daar sowieso staan…”
Dat hielp want het klopt, ik zei ja. Ik hoorde “neeee” maar ik zei ja.
Dit is de Staat van het Theater…
Is er iemand die zelf geen ideeën heeft over theater? Niemand?
Ok, dan hoeven we het daar niet over te hebben.
Zo grappig, ik heb jaren theater gemaakt over theater, en nu ik hiervoor gevraagd werd, waar het toch een beetje wordt verwacht had ik er geen zin in, om het over theater te hebben.
Daarom ging ik de wereld in.

Ik ben naar het Emma Kinderziekenhuis gegaan waar een baby naar me zwaaide bij de afdeling oncologie, en naar een zwaarbewaakte gevangenis waar ik een paar moordenaars de hand schudde omdat ik wist dat ik dit moest schrijven… Het hielp. Ik dacht dat dit het engste was. Maar dat is natuurlijk niet zo.
De wereld in helpt altijd.
Bij het Emma Kinderziekenhuis zouden we een paar uur mogen rondkijken maar dat bleek niet te kunnen toen we daar kwamen, hielp ook.

Recensies
“De moedigste, interessantste en relevantste Staat die ik ooit heb gehoord”
de Volkskrant
"Van Dolron opent Theaterfestival met warme woorden"
Theaterkrant

Het helpt om de wereld in te gaan en te merken dat achter elke deur een nieuwe wereld is…maar ook om de wereld in te gaan en te merken dat de deuren niet voor je openzwaaien. En bedenken ja waarom zouden ze ook eigenlijk openzwaaien voor mij.
Omdat ik een keer vijf sterren had in een krant die ik nog steeds op mijn flyer knal want ik ben tegen sterren behalve als het er veel zijn en voor MIJ!
Het hielp om het te relativeren om dit te relativeren.
De afspraak ging niet door maar ik mocht als troostprijs mee met een rondleiding voor studenten over de afdeling voor kinderen met kanker.
Er was een tienerkamer…maar daar zaten geen tieners. Daar zat een baby, diep in de afdeling oncologie…ze speelde met plastic speelgoed…haar vader bleek, vermoeid.
Ze keek op naar mij en de studenten en zwaaide…zij eerst toen wij.
Ik dacht dat het eng was wat ik hier moet doen maar dat is het niet.
Het is niet echt eng op zich, of belangrijk op zich…

Ik zal dingen zeggen die ik belangrijk vind, dan wordt het gelijk ook minder eng.
Ik ga dingen zeggen die ik niet per se leuk vind om te zeggen.
Maar ik zeg ze voor mijn dochters. Anna en Maya en voor al onze dochters en voor alle vrouwen en alle mannen ook eigenlijk.
Alleen maar mannen in die zwaarbewaakte gevangenis.
Met lijven opgepompt in de fitnessclub.
Gevangen in hun spieren. Lijkt me niet fijn.
Je kan ook niet meer dansen als je zo gespierd bent…(doen.)
Twee mannen vroeg ik “wat ga je doen als je weer vrij bent?”
Twee mannen zeiden “naar de zee.”
Een strekte zijn armen uit.

Het verhaal dat wij onszelf vertellen over ons leven houdt ons gevangen in het verleden…

Credits

Tekst
Laura van Dolron

Contact

Publiciteit: publiciteit@lauravandolron.com